اثر بخشی زوج درمانی کوتاه مدت خود تنظیمی بر ارتقاء سازگاری زناشویی و شیوه های حل تعارض ارتباطی دانشجویان متاهل دانشگاه پیام نور تبریز

پژوهش حاضر به منظور تعیین اثربخشی زوج درمانی کوتاه مدت خودتنظیمی بر ارتقاء سازگاری زناشویی و شیوه های حل تعارض ارتباطی دانشجویان متاهل صورت گرفت. در یک مطالعه نیمه تجربی تعداد 20 زوج دانشجوی متاهل از میان کلیه دانشجویان دانشگاه پیام نور تبریز انتخاب و در یکی از دو گروه آزمایشی و گروه کنترل (10 زوج گروه آزمایشی، 10 زوج گروه کنترل) جایگزین شدند. از پرسشنامه سازگاری زناشویی لاک- والاس و مقیاس شیوه حل تعارض ارتباطی "رحیم" برای جمع آوری داده ها استفاده شد. تحلیل داده ها به کمک روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، تی تست مستقل، و ضریب همبستگی پیرسون انجام شد. نتایج نشان داد که اثر تعاملی مراحل آزمون با گروه در سازگاری زناشویی و سبک های حل تعارض همراهانه، حاضر خدمتی، اجتنابی، مصالحه گرانه، معنی دار بود. اما اثر تعاملی مراحل آزمون و جنسیت در سازگاری زناشویی و هیچ کدام از سبک های حل تعارض معنی دار نبود. زوجین کمتر از سه سال زندگی مشترک، در سبک اجتنابی از میانگین بیشتری برخوردار بودند. بین شیوه های حل تعارض ارتباطی سازنده و سازگاری زناشویی همبستگی مثبت وجود داشت. بین سبک های حل تعارض ارتباطی غیرسازنده و سازگاری زناشویی همبستگی منفی وجود داشت.